امروز برنامه اعتراضی به همت
پرستو در انجمن صنفی برگزار شد، پس از مدتها جمعیت زیادی در سالن اجتماع انجمن جمع شده بودند، که البته دغدغه صنفی داشتند. دکتر معتمد نژاد اظهار امیدواری کرد روزي خبرنگاران و عكاسان مثل مهندسان و معماران و پزشكان تشكيلاتي داشته باشند كه بتواند از آنان حمايت كند. افراد زیادی صحبت کردند چه انانی که از منظر صنفی دنبال اتحاد، و همدلی و هماهنگی بودند و چه کسانی که با اتشی تند و احساسی از مخالفت با هر جنگ و مانوری سخن راندند، بعضی ها هم عرصه انجمن را با مانور سیاسی اشتباه گرفته بودند و مشغول تغلیظ هیجانات بودند.حدود یک ساعت از برنامه گذشته بود که رسیدم(البته اگر برنامه سر ساعت 12 شروع شده باشد) از میان همه صحبتها البته بغیر از اساتید روزنامه نگار و صحبتهای حقوقی با حرفهای
آرش موافقم، حرفهایی که در انتها و به نقل از وبلاگش دوباره بازخوانی کرد، صحبتهایش در دفاع از ارتش بود و اینکه نباید به بهانه چنین اتفاقی ارتش را تضعیف کنیم، نقد و نقادی جای خود به سخره گرفتن هم به کنار، باید انتقاداتمان را نسبت به ارتش منطقی بیان کنیم، و در کنار آن ایا تنها خبرنگاران بودند که سوار این هواپیما شدند، ایا جدا از نظامیان ارتشی، خانواده های انان هم سوار این هواپیما نمی شوند، منطقی نگاه کنیم ، جدا از قصور، حادثه اتفاق می افتد، قبول که باید برای حادثه ها عاقبت اندیشی داشت اما حادثه را نباید یک طرفه دید، و تنها زمانی که فردی از نزدیکان و یا هم صنفی ها در این میان صدمه دیده باشد. مطمئنا برای انتقادات جدی مسائل فراگیر تری تیز وجود دارد صحبتهایی هم که خانم امینی از قول عباس کوثری نقل کرد جالب بود: نباید جسارت را با نداشتن و لحاظ نکردن مسائل ایمنی یکی دانست. عباس تعریف می کند که در عراق مکانهایی بود چمن کاری اما با پلاک " مین وارد نشوید" ما می خندیدیم که اینها می خواهند ما عکس خوب نگیریم، در حالیکه کاوه گلستان بعدها روی یکی از این مینها رفت، و یا آنکه ما همه بدون جلیقه ایمنی به خبرنگارانی که جلیقه داشتند می خندیدیم، عباس معتقد است در رعایت نکردن ایمنی بسیاری وقتها خود ما مقصر هستیم.
گزارشهای این مراسم
تکمله :
